IES Francisco Asorey (Cambados, Pontevedra)

Normalmente, o fondo do mar profundo é dunha cor branca. Isto é así porque está composto de CaCO3 (calcita mineral), a súa vez formada por esqueletos e cunchas de moitos organismos planctónicos e corais. A disolución da calcita neutraliza a acidez do CO2 e, no proceso, evita que a agua do mar vólvase demasiado ácida.

Pero actualmente en certos puntos, como o Atlántico norte e os océanos do sur, o fondo mariño estase volvendo marrón oscuro. O nivel de CO2 é tan alto e a auga é tan ácida que a calcita simplemente disólvese.

Os crecentes niveis de CO2 e esta acidificación do auga do mar débese, por suposto, á actividade humana e á cantidade de CO2 que desprendemos ao medioambiente. A velocidade á que o CO2 estase emitindo actualmente na atmosfera é excepcionalmente alta na historia da Terra, é unha velocidade moito máis rápida da que os mecanismos naturais do océano poden afrontar, polo que aumenta as preocupacións sobre o futuro estado dos océanos.

Os investigadores cren que é crítico para os científicos e os responsables da formulación de políticas desenvolver estimacións de como poderán verse afectados, a longo prazo, os  ecosistemas mariños debido a esta acidificación causada polos humanos.

Pero aínda así, xa sabemos cales serían as maiores consecuencias:

-Con augas máis ácidas e cálidas haberá unha disminución de choiva e, como xa se comentou anteriormente, unha alteración dos ecosistemas.

-Os organismos mariños gastarán maís enerxía en regular a química das súas células, e afectará a os seus procesos de reprodución, crecemento…

-O aumento da acidez reducirá a disponibilidad de carbonato. O que causará que as moléculas utilizadas por especies mariñas para formar cunchas, caparazóns e esqueletos se debiliten e retarden o seu crecemento.

Revertir a acidificación dos océanos é un reto moi grande, todavía non se ten unha solución definitiva, de feito parece moi lonxana. Pero por agora hai algúns estudios algo complexos que intentan buscarlle unha saída a esta situación que polo momento é imposible de mellorar.

A metade do osíxeno da Terra é xerado polo océano, pero este está pasando por un proceso de desosixenación, que quere dicir que se está quedando sen osíxeno. Isto levaría a morte de moita vida marina.

Uns científicos revelaron que en 50 anos as zonas mariñas sen osíxeno cuadriplicáronse (máis do 2%), pero é peor o que acontece nas zonas costeiras, xa que as zonas sen osíxeno multiplícanse por 10.

Unha das causas máis influintes é a subida da temperatura da auga, xa que se ten máis temperatura ten menos osíxeno. A temperatura da superficie fai que sexa máis dificil chegar a zonas profundas do océano. A maior pérdida de osíxeno é dende os 90 metros ata os 670 metros, pero hai que pensar que algunhas profundidades poden chegar ata 11 quilómetros.

Outra das causas non ten nada que ver co cambio climático, xa que o causante son as algas nas zonas costeiras. Estas algas aumentan polo crecimiento das augas residuais e dos nutrintes da agricultura. Cando as algas se descompoñen, consumen o osíxeno.
A falta do osíxeno pode impedir o crecemento dos animais, dañar a reproducción, provocar enfermedades ou a morte. Este problema pode provocar un gas de efecto invernadeiro chamado óxido nitroso ao aire, que é 300 veces máis forte que o dióxido de carbono. Este problema aféctalle moito aos corais, xa que a estes lle afectan moito os cambios de temperatura, e a falta de osíxeno o empeora máis.