Algunha vez vos preguntastes a que++ se debe o trastorno dunha persoa? Pois hai varios factores, un deles é a trisomía.
Todas nosas células teñen normalmente 23 pares de cromosomas que reciben un nome numérico do 1 ao 23. A trisomía úsase para describir a presencia de tres cromosomas en lugar do par habitual de cromosomas. Dependendo do número de cromosoma onde se dé a trisomía, pode haber varios tipos de trastornos. Un deles é o denominado síndrome de Edwards, dase na trisomía dos cromosomas 18 e o síndrome de Patau na trisomía dos cromosomas 13. Nestes dous casos é moi improbable que o bebé chegue a cumprir o ano de idade.
O máis coñecido é o da trisomía do cromosoma 21 que dá lugar ó síndrome de Down. Moitos investigadores biomédicos puxeron os seus mellores esforzos en analizar a fondo os xenes de ese cromosoma, coa esperanza de atopar neles a clave para idear tratamentos paliativos (para previr e aliviar) dos síntomas de esta enfermidade, que é a causa xenética máis común de deficiencia cognitiva. O cadro, por desgracia, acába complicándose.
Científicos de Xenebra, Florida e outras universidades —incluída a Pompeu Fabra de Barcelona— analizaron a un par de xemelgos idénticos no que só un ten unha copia extra do cromosoma 21. O estudo publicado pola revista Nature revela que, no xemelgo Down, a actividade dos xenes está alterada en todos os cromosomas, non só no 21.
Ningún científico está a buscar unha cura do Down, pero si hai moi boas razóns para buscar tratamentos paliativos dos seus síntomas. Os afectados non só presentan unha discapacidade cognitiva de magnitude variable, senón que tamén sofren outras neuropatologías, un escaso ton muscular (hipotonía), defectos conxénitos no corazón e alzhéimer de aparición temperá, ademais dos trazos físicos peculiares que os fan reconocibles de inmediato. A pesar diso, todos estes síntomas son moi variables dun individuo a outro.
O caso de que dous individuos idénticos en todo o xenoma excepto polo número de cromosomas 21 é a clase de investigación que un non pode programar, senón que se ten que limitar a aproveitar. “É un caso rarísimo”, admite David González, o investigador do Centro de Regulación Xenómica (CRG) da Universidade Pompeu Fabra que contribuíu ao traballo. “Normalmente, a trisomía ocorre xa no cigoto (a célula que resulta da fusión do óvulo e o espermatozoide); neste caso o embrión xa empezara a dividirse, e a trisomía só produciuse despois da gemelación (a partición do embrión en dúas metades, cada unha das cales dá lugar a un individuo completo), e só nun dos dous xemelgos”. É un suceso realmente improbable que os científicos non dubidaron en aproveitar para arroxar luz sobre a síndrome de Down.
Que é unha COP?
Na mesma reuníronse decenas de xefes de estado e de goberno, organizacións ambientais, científicos… Máis de 25000 representantes de 200 países para alcanzar acordos e compromisos entre nacións e combatir os efectos do cambio climático.
Os Nummulites eran organismos animais unicelulares que habitaban nos mares do Paleoceno e no Eoceno, fai entre uns 66 e 40 millóns de anos.
Para comezar falemos sobre os cúmulos (provinte do latín: cumulos – montón),son un tipo de nubes que se forman cando o aire quente e húmido é quentado pola superficie da Terra e comeza a elevarse. O aire arrefría a medida que se eleva, condensándose finalmente en pingas de auga que se adiren ás partículas trasportadas polo aire chamadas núcleos de condensación. A medida que as pingas condensan producen calor creando así un bucle de retroalimentación de humidade ascendente que pode resultar nos xigantescos montóns de nubes enchidas.
É ben sabido por todos que fai bastantes anos, aproximadamente un 30-31 anos apareceron no Océano Pacífico varios kilos de plástico. Estos kilos foron aumentando, hasta ter na actualidade unha superficie de 1,6 millóns de kilometros cadrados, e unha cantidade de 1,8 billóns de pezas de plástico. Esta illa é, agora mesmo, case tan grande coma México!
Todas estas descargas supoñen que a vida mariña se vexa totalmente afectada por isto, xa que as partículas flotantes, poden ser consumidas accidentalmente polas medusas, aves, tartarugas, e a maioria de animais mariños acaban inxerindo todos ese microplásticos, e estes acaban nos seus estómagos. Aparte dos microplásticos, tamén hai abundantes contaminantes, como o bifenilos policlorados. Isto conleva a que os peixes grandes coma ás medusas, que anteriormente comeron as toxinas dos contaminantes, e se un humano come un destos peixes poida ter problemas estomacais.
