O pobo de O Porriño encóntrase contaminado por “Lindano” un pesticida e insecticida declarado canceríxeno según a OMS, tanto é o estado da cidade que incluso as estradas foron edificadas con lindano, xa que parecía ter moi boa capacidade para compactar terreos, terreos que o concello cedera á empresa “Zeltia” para o seu uso e para desfacerse dos productos.
Descubríuse a gran acumulación no pobo tras a apertura dunha zanxa e a posterior liberación dos produtos, ademáis da repentina enfermidade de moitos veciños do pobo, algúns incluso víronse obrigados a abandonar o pobo pola súa saude e a dos seus seres cercanos, ata as mascotas corren perigo.
Fontes e pozos encóntranse contaminados, non se poden consumir os vexetais plantados xa que se encontran contaminados, os veciños de O Contrasto, tampouco poden ducharse e facer uso da auga para a súa hixiene, polo que o concello provee a cada casa con dous depósitos de 1.000 litros de agua que repoñen habitualmente os bombeiros para o seu uso.
Incluso un dos puntos máis contaminados, “A zona cero”, é un parque infantil e os edificios colindantes, edificados sobre restos de lindano, con grandes acumulacións do producto.
Galicia abarca 1498 quilómetros de costa e ao redor de 17 rías as cales teñen grande importancia na nosa terra debido a gran cantidade de moluscos que producen. Un dos máis demandados é o mexillón o cal cultíbase en bateas.
O cultivo do mexillón en Galicia é moi importante para industria galega, pero non todo é como se ve a simple vista. Este animal invertebrado aparentemente inofensivo e causante da maior parte da contaminación da nosa ría, debido ós sedimentos que este acumula nos fondos das rías galegas formados polos propios restos fecais dos mexillóns como dos desperdicios das limpezas periódicas das bateas.
Un equipo de investigadores do Departamento de Xeociencias Maríñas da Universidade de Vigo, está estudando este tema, e sobre os seus efectos contaminantes. Nun primeiro avance desta investigación pedida pola Xunta, explícanos este tema máis detaiadamente.
Os mexillóns, nútrense filtrando auga coas partículas que esta contén e nas que atopamos os contamiñantes. O molusco expulsa os restos fecaís nos que van incluidas esta partículas, que vanse acumulando no fondo e poden chegar a crear zonas cun alto contido en sustancias tóxicas.
Tendo en conta que ao ano un mexillón filtra 15m cúbicos de auga aproximadamente e que unha batea pode conter ata un millar de mexillóns por metro cadrado…cada batea producirá unha media de 190kg de estos biodepósitos ao día e estímase que estes aumentan entre medio centímetro e un centímeto e medio anualmente.
Estas acumulacións poden prexudicar á saúde e incluso alterar o ecosistema e ainda que os investigadores están intentando determinar se se poderían instalar máis bateas ou polo contrario se se deberían quitar parte delas, deberíamos de procurar coidar un pouco máis a nosa terra xa que é de todos e polo tanto afectanos a todos.
A mina de cobre atópase en Touro, ó sur da provincia de A Coruña. Esta mina estivo en uso ata o ano 1986 pola caída do prezo deste metal. Nesta imaxe vemos a un campesiño da zona de Touro que con máis xente decidiron poñer esta pancarta conforme o desacordo da abertura da mina.
Nos arredores da mina a agricultura e a gandaría son dos sectores máis afectados por culpa da necesidade de terreos para que a mina funcione correctamente. A auga potable podería ser contaminada dado que tamén afectaría as augas subterráneas.
Esta mina pode provocar unha catástrofe na Ría de Arousa porque os residuos producidos serían conducidos polo río Ulla que está conectada coa mina. Cambados foi unha das zonas mariñeira con outras como a Illa de Arousa e Rianxo en poñerse en contra do revivir desta mina.
Nesta imaxe sinálase a masa de residuos tóxicos que descende polo río Ulla causando un desastre medioambiental. Estes residuos serían o causante da morte de moitas especies mariñas da Ría de Arousa, isto conleva a perdida de moitos postos de traballo. A continuación mostrareivos un vídeo de como as substancias tóxicas como poden ser o chumbo, o arsénico, o cianuro e o mecrurio orixinarios da mina afectan o río.
O domingo 25 de febreiro do 2018 houbo unha manifestación na que asistiron unha cantidade aproximada de 2000-3ooo persoas. Esta manifestación foi unha alerta cara os políticos para que reaccionen a catástrofe que se podería provocar. Para saber máis sobre a manifestación clicar en MINA NON
A famosa Gran Barreira australiana de Coral é o maior arrecife de coral do mundo, xa que posúe unha lonxitude de 2600 kilómetros.
Sen embargo, Australia perdeu case a totalidade dos seus arrecifes de crustáceos do seu litoral, polo que son considerados os hábitats mariños máis ameazados do país oceánico.
En 2016 morreron o 22% dos corais desta marabilla natural. Varios estudos científicos coinciden en que o maior culpable é o quecemento global, aínda que tamén en parte é debido ás prácticas pesqueiras destrutivas, ao deterioro da calidade da auga, as especies invasoras e ao brote de enfermidades.
Aparte de que os corais estean a morrer, tamén se vén detectando branqueo no 85% do sistema de arrecifes, o que supón 2.300 kilómetros de lonxitude.
O branqueo ou decoloración é un síntoma de tensión térmica relacionada co quecemento global que pode supoñer a morte dos corais. As colonias dos corais teñen no seu interior unhas algas simbióticas, que son as encargadas de producir, coa enerxía do sol, nutrientes para o seu alimento. Cando a temperatura da auga se eleva demasiado, os corais expulsan ao exterior estas algas e, sen elas, o coral non pode realizar a fotosíntese e perde a súa cor, é dicir, que os volve esbrancuxados, e co paso do tempo acabarán morrendo.
Se o quecemento é temporal e as augas recuperan a súa temperatura habitual, os corais poderán volver á súa cor normal, pero se o quecemento global persiste máis tempo, acabará con todos os corais da Gran Barreira australiana.
Así luce a día de hoxe a maior parte do arrecife australiano.
Poderemos recuperala? : A maioría dos científicos teñen claro que a barreira nunca volverá a ser coma antes, xa que o branqueo é tan masivo que non o podemos combater, e as medidas que se están a tomar non son suficientes. Pero como case todo ten solución, se actuaramos con rapidez e puxeramos todos da nosa parte, poderiamos recuperala, aínda que tardariamos polo menos unha década.
Novamente descubriron grazas a outro estudo, que a deforestación aumenta a temperatura superficial terrestre nun o,23º nas áreas afectadas.
A medida que vai aumentando a deforestación a temperatura terrestre superficial aumenta con ela. Aínda que por agora este suceso sexa a nivel local pode chegar a provocar o quecemento global.
Isto está relacionado pola emisión de gases de efecto invernadoiro, as árbores absorben o CO2 para poder vivir e cada árbore menos era máis CO2 na atmosfera; Tamén o podemos relacionar coa EVAPOTRANSPIRACIÓN vexetal, que como a suoración nos humanos axuda a reducir a calor; É por último tamén o relacionamos co efecto ALBEDO, este dise da capacidade dunha superficie a reflectir máis ou menos a radiación solar (por exemplo: a neve ten un albedo dun 90%de radiación incidente), mentres que un bosque tería entre un 8% ou 10%.
Para reducir este suceso temos que contribuír para axudar ao planeta e intentar respectar os bosques para exterminar a deforestación.
Segundo os otorrinolanos, os bastoncillos dos oídos non son necesarios nin beneficiosos. Os bastoncillos foron creados como unha ferramenta de maquillaxe e inserilos no canle do oído poden causar lesións e infeccións. Ademáis a cera no oído non é problemática nin antihigiénica
Pero esta non é a razón pola cal máis e máis estados queren obter a prohibición total dos bastoncillos dos oídos. O primeiro país en intentar obter unha lei que propón a eliminación destas varas é a de Escocia, xa que segundo os expertos, estas varas teñen un gran impacto no contorno mariño.
Estímase que estas varas son responsables do 60% da contaminación dos mares debido a unha conciencia das campañas nas que se emiten ao retrete. O seu estreito diámetro de 2 milímetros permítelle pasar polas centrais de tratamento de augas residuais e as redes de sumidoiros máis estreitas, chegando a ríos, cursos de auga e mesmo o mar.
Aí é onde se dá a traxedia. As aves mariñas e a vida salvaxe como as tartarugas consumen estes plásticos e causan a morte por envenenamento ou lesións internas. Entre os que sobreviven, forman parte da cadea trófica que causa que algúns deles sexan tamén inxeridos por humanos. Nas praias escocesas atopouse o dobre entre 2016 e 2017.
A medida prohibirá a comercialización das barras, pero tamén a súa fabricación, o que tamén significou a conciencia das empresas. O xigante Johnson & Johnson comprometeuse a deixar de fabricalos en 2016 no Reino Unido, e as cadeas como Mark & Spencer introduciron variantes biodegradables nas que a barra está feita de cartón.
A lexislación escocesa está por diante dos ingleses, cuxo Plan Ambiental busca a eliminación de produtos de consumo de plástico a 25 anos, pero tamén aos franceses, o máis ambicioso ata a data na UE.París tiña a intención de prohibir barras este ano, pero finalmente concedeu unha moratoria aos fabricantes ata o 2020.
En España, a Lei de Cambio Climático proposta aprobada polo Congreso establece que estes produtos deben conter o 50% dos elementos biodegradables deste ano, que serán do 60% ata o 2020.
Na actualidade inténtase concienciar á xente da importancia e necesidade de coidar o medio ambiente no cal vivimos. Pero estes intentos moitas veces son en vano.
A extinción é un proceso natural no curso da evolución. Ó largo de todo o tempo xeolóxico o número de especies que se foron extinguindo é maior que o número de especies que hai na actualidade. Pese a que sexa un proceso natural, a partir do século XVII tivo un gran aumento debido ó ser humano (ós avances tecnolóxicos e o impacto sobre os ecosistemas naturais da explosión demográfica). Hoxe en día o medio ambiente sofre uns cambios demasiado rápidos e moitas especies non teñen a capacidade de adaptarse a eles con esa velocidade.
O aumento de especies en perigo de extinción sube cos anos. O ano pasado había 1.045 especies máis en perigo de extinción con respecto ó ano anterior segundo o reporte da Unión Internacional para a Conservación da Natureza (U.I.C.N.) . En total hai ó redor dunhas 25.062 especies en perigo de extinción, e tristemente a principal causa da extinción destas é o ser humano. No ano 2006 había 16.119 especies en perigo de extinción, só en 11 anos aumentou case un 36%.
Unha especie pode estar en perigo de extinción por distintas causas, as principais son a explotación irresponsable dos recursos naturais polo home, causas que abarcan os fenómenos naturais (secas, incendios, pragas, enfermidades, etc.), a degradación do hábitat pola parte do ser humano, o aumento da poboación humana, a alta demanda pola parte das persoas e o Quecemento Global. Outras causas son o tráfico de especies e as especies invasoras. O tráfico de especies converteuse nun dos empendimentos económicos máis importantes e atópase de terceiro no mundo, despois das armas e das drogas. As especies invasoras son as que se desenvolven fora da súa área de distribución natural en hábitats que non son os seus propios, producindo así alteracións na riqueza e na diversidade dos ecosistemas.
Obviamente neste traballo non vou a mencionar ás 25 mil especies, pero si que vou a citar algunhas das mais coñecidas.
O xaguar está sendo vítima da extinción a pesar da gran cantidade de campañas de concienciación que numerosas ONG realizan. A captura para o uso das súas peles diminuíu, pero aínda así segue a decrecer o número de xaguares.
O leopardo das neves está desaparecendo en función do avance do home sobre o seu hábitat natural. Non se superan os 10.000 exemplares, en estado decrecente. Vese ameazado pola caza e o comercio ilegal.
O atún vermello segundo a lista vermella da UICN atópase en estado crítico. A súa principal ameaza é a sobre explotación pesqueira. Estímase que no transcurso de 100 anos quedarán só ó redor de 500 exemplares.
Unha gran vítima do cambio climático dende fai anos é o oso polar. O derretemento dos polos esta xerando o illamento desta especie.
O oso é o mamífero que se atopa en maior extinción na nosa comunidade autónoma.
As aves son as máis ameazadas, 13 especies están sendo protagonistas dunha disputa pola súa existencia ou a súa desaparición na actualidade. As aves máis ameazadas son a aguia real, a pita do monte (a cal se pensa que non existe xa), o arao e o mazarico real.
Nos réptiles destacan como vítimas da extinción: o escáncer de patas ibérico e de dous tipos de tartarugas (a tartaruga de coiro e o sapoconcho común).
Entre os invertebrados a ameaza afecta a ó redor de catro especies de moluscos e outras catro de artrópodos.
A loita contra a extinción das especies consigue resultados favorables grazas ás medidas de conservación, implantando leis de protección, ou a creación de espazos naturais protexidos. Pero non son suficientes como para facer decrecer a extinción. Por esa mesma razón hai que intentar concienciar á xente da gravidade deste problema.
Segundo a Organización Mundial da Saúde, a contaminación é o principal problema ambiental en todo o mundo e ten un efecto importante na saúde da poboación. A contaminación do aire representa un importante risco ambiental para a saúde. Mediante a diminución dos niveis de contaminación do aire os países poden reducir a carga de accidentes cerebrovasculares e cancros de pulmón.
Canto máis baixos sexan os niveis de contaminación do aire mellor será a saúde cardiovascular e respiratoria da poboación. A principal causa de contaminación está relacionada coa combustión de carburantes fósiles e sobre todo no interior das cidades.
Estudos recentes que realizou a OMS concluíron que existe unha relación directa entre o fume e emisións resultantes da combustión do diésel e a aparición do cancro naquelas persoas altamente expostas no que se refire á súa contribución á contaminación atmosférica, os vehículos diésel son máis daniños que os vehículos de gasolina.A pesar de que a combustión do diésel emite menos dióxido de carbono que un motor equivalente de gasolina, pero sí emiten determinadas partículas microscópicas e óxidos de nitróxeno que non están presentes na combustión da gasolina.
Provocan unha gran cantidade de enfermidades, o primeiro contacto coas mucosas, xa sexan as respiratorias, como a traquea,nariz, ou tamén os ollos, pode provocar irritación, tose ou dificultades para respirar.
Ademais dos problemas respiratorios,hoxe sabemos que hai unha gran cantidade enfermidades que poden ser causadas ou aceleradas polos contaminantes do aire. Varios estudos determinaron que as emisións dos motores diesel conteñen moitos carcinógenos e estudaron os seus efectos no cancro de pulmón, concluíndo que os índices deste tipo de cancro son máis elevados entre aqueles con maior exposición a emisións diésel e outros tipos de emisións por tráfico.
Esto fai que en moitos lugares en donde o trafico sexa maior se empece a prohibir o diésel ata rematar coa prohición de vehiculos de gasolina e diesel coa finalidade de que os coches sexan electricos para unha mellora de saúde e unha redución da contaminación.
Entre o 3% e o 14% dos casos de cancro están asociados á exposición ao radon.
A Organización Mundial da Saúde (OMS) leva case catro décadas advertindo dos efectos do radon, xa que este é a causa máis importante de cancro de pulmón despois do tabaco. En España, en 2014, as mortes polo cancro de pulmóncausado polo gas radon, foi superior ás cifras que provocaron os accidentes de tráfico.
A composición xeolóxica de Galicia, con gran presenza de materiais graníticos, é a responsable do elevado nivel de radon, un gas radioactivo de orixe natural que tende a concentrarse en interiores de vivendas, colexios, lugares de traballo… Non ten olor, color nin sabor. Prodúcese a partir da desintegración radioactiva natural do uranio, que está presente de forma natural no solo e nas rochas, sobre todo nas graníticas. Tamén pode estar presente en auga.
Hai estudos realizados en Europa, América do Norte e China que confirman que, incluso en concentracións baixas, o radon tamén entraña riscos para a saúde e contribúe considerablemente á aparición de cancro de pulmón en todo o mundo.
A Unión Europea ditaminou que a exposición constante ao radon supón un grave risco para a saúde. Despois de 30 años de análises científicos e estudos de laboratorio, a UE obrigará a España a partir de 2018 a tomar medidas para corrixir o problema.
En 2009, a OMS publicou o Manual da OMS sobre o radon en interiores: que ofrece propostas normativas destinadas a reducir os riscos para a saúde proporcionando información sobre as concentracións, implantando programas nacionais para reducir o risco establecendo un nivel de referencia medio anual nacional de 100 Bq/m3 que non debería superar os 300 Bq/m3 (medidas destinadas a previr a concentración de radon nas vivendas de nova edificación, establecendo protocolos de control do mesmo).
As recomendacións aprobadas pola Unión Europea entraron en vigor en febreiro de 2018. A medida máis inmediata para loitar contra o radon é reparar buratos e gretas no solo ou nas tubaxes e en todo o que conecta a vivenda co subsolo. Tamén se poden colocar membranas ou barreiras e sistemas de ventilación entre o solo e a vivenda. Ademais deberiamos ventilar o fogar diariamente xa que este gas ten un período de desintegración de case 4 horas e en lugares pechados prodúcese unha acumulación que pode danar a saúde. É esencial que os profesionais da construción estean formados sobre o tema. Respecto á lexislación, o IAEA, elaborou unha guía de seguridade con normas e criterios que cada Estado pode incluír nos seus planes nacionais.
Galicia é unha zonas de elevada contaminación interior por radon e son necesarias medidas que protexan á poboación. Segundo o mapa realizado polo Consello de Seguridade Nuclear, España está dividida en tres categorías dependendo da exposición ao gas: media, baixa e alta. A zonas máis afectadas son o sur de Galicia, Madrid, Salamanca, Córdoba, Gran Canaria…
No Laboratorio de Radon de Galicia realizáronse máis de 4.500 medicións de radon interior en diferentes puntos, tanto en vivendas como en edificios ou lugares de traballo. O Laboratorio de Radon de Galicia é o segundo laboratorio español con máis medicións. Nel elaborouse o Mapa Galego de Radon, que presenta as concentracións de radon en cada municipio da Comunidade galega. O Laboratorio de Radon é un laboratorio universitario, no que podemos consultar os niveis deste gas. Atópase na Universidade de Santiago de Compostela.
Os alimentos transxénicos son aqueles que foron producidos a partir dun organismo modificado xeneticamente. A maior produción destes alimentos prodúcese en China, Norteamérica e parte de Sudamérica. Algúns aínda están en proba, xa que non se sabe ben como poden afectar ó meioambiente, ó ecosistema e ó ser humano.
Teñen ventaxas sí, tanto para o noso organismo como para a industria alimenticia, xa que é unha comida de mellor calidade e acondicionada con máis nutrientes.
Pero todo o bo, ten a súaparte mala… tamén teñen consecuencias, ó non coñecer a súa orixe, poden causarnos alerxias ou incluso intoxicación; poden facer que os medicamentos e antibióticos deixen de facernos efecto, polo tanto estar desprotexidos ante enfermidades infecciosas; tamén poden causarnos envelenamento, porque adoitan ter residuos agroquímicos, como pesticidas, que provocan cancro entre outras enfermidades; poden causar tamén mutacións xenéticas, debido á recombinación de virus e bacterias; tamén hai posibilidade de que causen un dano hepático…
En canto a cosecuencias medioambientales e no ecosistema os transxénicos poden facer desaparecer á especie local debido á súa mellor resistencia e xa que están modificados para solucionar os problemas que causa a propia especie (por exemplo que se unha planta necesita vivir nun clima frío, pois facela máis resistente a éste)
A FAO emitiu diversas alertas para que estes alimentos estén ben controlados, mediante etiquetas e outros sistemas.
No caso da Unión Europea, ata 2005 prohibiu a plantación destes produtos, pero debido a diversos experimentos agora permiten facelo. Pero aínda non se sabe o suficiente destes novos alimentos! Polo tanto a maioría non están aínda no mercado, e o que menos se sabe é como lle afectará a cada persoa. Actualmente en España existen estas plantacións, iso sí o noso país non destaca moito nesta actividade.
