Tras tres décadas de observacións da capa de ozono, os científicos percatáronse de que o ozono estaba reparándose.
En 1974, dous químicos da Universidade de California publicaron un artículo falando dos danos que sufría a capa de ozono debido ós gases clorofluorocarbonados(CFC). Daquela, os CFC ao usarse comúnmente comezaron a acumularse rápidamente na atmosfera.
Un equipo de investigación dirixido pola profesora de química Susan Solomon descubriron varias probas de que a capa de ozono estaba reparándose.
O burato da capa de ozono fórmase cada ano sobre a Antártida, comezaba en agosto alcanzando o seu pico en octubre.
O equipo de Solomon descubreu que, nos últimos anos, o burato non eclipsa o límite de 12 millóns de kilómetros cadrados.
Solomon explica que o feito de que o burato tarde máis en abrirse é un feito clave para a súa investigación, o burato é máis pequeño e ten menos profundidade e que a metade desta reducción débese á disminución do cloro atmosférico. Isto disminuirá o cancro de pel e outras enfermedades.